Unë e kam zotëruar lojën e dashurisë në perfeksion. Por unë nuk i kam zotëruar rregullat e jetës – që ajo që bëni të kthehet tek ju dhe ju gjithmonë paguani çmimin për atë që bëni. Gjithmonë!
U martova – as herët e as vonë, mendoj se isha 25 vjeç. E bëra sepse nuk doja të kthehesha në shtëpi në vendlindjen time – e vogël dhe e mërzitshme. Është ndryshe të jetosh në Plovdiv.
Nuk kishte si të takoja të paktën 10 të njohur rrugës për në dyqan apo në punë që do të më pyesnin për jetën time. Oh, sa ëndërroja të jetoja diku ku pothuajse askush nuk më njihte dhe ku prindërit e mi nuk mund ta kuptonin, për shembull, çfarë bëja në shkollë para se të kthehesha në shtëpi.
I dashuri i vajzës…
Bëhet fjalë për Georgin. Për atë djalin e gjatë me sy të errët që më prezantoi një nga shokët e shkollës. Ata ishin të dashur, por kjo vetëm më bëri që ta nënshtroja edhe më shumë. Dhe mesa duket i pëlqente të flirtonte pas shpine të dashurës së tij me shoqen e saj.
Kështu, pak me shaka, Georgi filloi të më shihte edhe kur ishte me Janën. Plus pashë kë të doja. Dhe këtë nuk ia kam fshehur askujt. Georgi e dinte që nuk ishte dashuria ime e vetme e madhe, por as ai nuk ishte i lirë, apo jo?!
Ajo që shkon rrotull vjen rrotull
Një ditë Georgi më pa duke zbritur nga makina e një djali, priti që ai të largohej, më thirri dhe më tha se donte të bisedonim. Ai më shpjegoi se kjo nuk mund të vazhdojë kështu. Ai nuk donte të më ndante me të tjerët, se nuk mund ta imagjinonte më të prekte një grua tjetër përveç meje…
Dhe gjëra të tilla, ai më ofroi të ndaheshim me Janën dhe të jetonim bashkë. Më pëlqeu ideja, më së shumti sepse do të thoshte se do të kisha një vend për të jetuar, për të kursyer me qira dhe e di, më pëlqeu ideja për të jetuar me të dashurin e pashëm të Janës.
Jetonim bashkë, por pas disa javësh u mërzita, doja më shumë larmi dhe emocione më të forta. Këtë e kuptova kur pashë Bojanin – një nga miqtë e mi të dikurshëm, me të cilin argëtohesha shumë. Rastësisht një ditë takova Bojan në rrugë. U ulëm të pinim kafe në një restorant, u çlodhëm dhe shkuam në banesën e Bojanit.
Ajo që ndodhi ishte argëtuese dhe freskuese. E bëmë përsëri dy javë më vonë dhe filluam të takoheshim kur na pëlqeu – thjesht për argëtim, pa fije të lidhura.
Pastaj fillova të takohesha me miq të tjerë dhe gradualisht u ktheva në mënyrën time të vjetër të jetës. Dhe u largova nga banesa ku jetonim unë dhe Georgi. U largova një ditë pa paralajmërim, duke i lënë një shënim në të cilin i shkruaja se nuk dua të jetoj më bashkë. Kaq shume.
Një kthesë e papritur…
Derisa mbeta shtatzënë muajin tjetër. Pastaj u tremba. Dhe u ktheva te Georgi. Sapo e kuptoi që prisja një fëmijë, më propozoi. Unë pranova dhe kështu u bëmë një familje. Pa qenë marrëzisht i dashuruar, pa besuar tek i vetmi mashkull apo në gjysmën e përsosur. U martova sepse atëherë më dukej e drejtë dhe më e lehtë. Dhe sepse përndryshe më duhej të kthehesha në atë qytet të vogël të mërzitshëm nga vij…
Një vit pas lindjes së Emanuelit, unë isha shtatzënë përsëri dhe përsëri me një djalë. Doli të ishte mjaft e vështirë të kombinoja kujdesin e dy fëmijëve të vegjël me shtëpinë, nuk kisha kohë të lirë. Dhe Georgi punonte gjithmonë, ishte shumë ambicioz dhe shpesh rrinte vonë në punë. Ose mbase ai thjesht nuk po nxitonte të shkonte në shtëpi te gruaja e tij nervoze dhe dy fëmijët, të cilët nuk qëndronin pa lëvizur për asnjë minutë. Kush e di! Unë sigurisht nuk isha shoqëri e këndshme atëherë. Dhe si mund të isha, ndërkohë që isha i zënë gjithë ditën me fëmijët dhe shtëpinë, jo vetëm që nuk kisha kohë të lirë, por pothuajse nuk kisha kohë të qetë. Thjesht prisja që të vinte Georgi dhe të fillonte t’i ankohesha.
Por unë duhej të paguaja për mëkatet e mia
Ju mund të keni pyetur tashmë se kush është babai i Emmanuelit. A është Georgi apo një nga miqtë e mi të tjerë. Mendova se nuk kishte rëndësi. Mund të ishte, ndoshta nuk ishte Georgi. Thashë me vete – çfarë, të gjithë gabojnë, unë kam qenë i ri, nuk e kam bërë me qëllim…
Në fakt, unë ende nuk e di se kush është babai i Emmanuelit dhe vështirë se do ta di. Të gjithë ende besojnë se është Georgi – babai, djali dhe të afërmit tanë.
Por a ka rëndësi, në fund të fundit, Georgi nuk kujdeset më për Emmanuelin dhe për vëllain e tij më të vogël Viktorin, jo sepse mendon se ata nuk janë djemtë e tij. Jo, vetëm një natë – atëherë fëmijët ishin përkatësisht 4 dhe 2 vjeç, shkova në shtëpi dhe gjeta një shënim. Shumë e shkurtër, e ngjashme me atë që lashë vite më parë në të njëjtën tryezë…
Ai shkroi: “Kam bërë kërkesë për divorc. Thjesht nuk funksionon mes nesh”. Dhe ne u divorcuam. Tani më duhej të kujdesesha vetë për fëmijët. Babai i tyre paguante alimentacion, i cili nuk mjaftonte pothuajse për asgjë. Të paktën ai na la banesën – të jetojmë në të derisa fëmijët të rriten. E megjithatë Georgi u martua me Janën. Dhe tani ata janë në pritje të fëmijës së tyre të parë.
Historia është dërguar nga lexuesi ynë, emrat janë ndryshuar për arsye të shpjeguara.